ADVENTUS

I.

ADVENTUS

Augusti, in numismatibus Romanis, est ἐπιδημία Numinis Maiestatisque eius, atque sic scribitur, ADVENTUS AUG. Nempe praesentiam saepe Divi suam declarare; saepe visae formae Deorum, ut Cicer. ait de Nat. Deor l. 2. creditae sunt: unde Ethnicus quidam, apud Arnobium, Templorum originem deduxit, adv. Gent. l. 6. Atque huiusmodi Epiphaniae seu manifestationes Isidis, apud Diodorum Sic. l. 1. Dearum Matrum Enguii Siciliae, apud Ciccer. Verr. 4. Deorum patriorum maxime et domesticorum, apud Dion. Chrysostomum Orat. Tarsis 1. celebratae, Apollo 6. mensibus hibernis apud Pataram Lyciae civitatem sex aestivis apud Delum responsa decit, Servius ad Aen. l. 4. v. 143.

Qualis ubi hibernam Lyciam Xanthique fluenta

Deserit etc.

Hincque Maximinus ad Tyrios scribens, civitatem eam τῇ τῶ οὐρανίων θεῶν ἐπιδημίᾳ ἀνθεῖν, Caelestium numinum adventu ftorere, ait apud Euseb. Histor. l. 9. c. 7. Fiebat id vel fieri credebatur, diebus sestis et sollemnibus, Dio Chrysostom. d. l. signis subitis et insolitô delubri splendore apparitionem testantibus. Claudian. Rapt. l. 1.

Iam mihi cernuntur trepidis delubra moveri

Sedibus, et clarum dispergere culmina lumen,

Adventum testata Dei ----

Adulatio demum hac Επιφανείας vocem ad Reges Orientis traxit: atque Ε᾿πιφανοῦς cognomen Antiocho Syro, Nicomedi Bithyno, Tigrani Armeno, et Arsaci Partho, datum, ut ex Appiano, Iosepho, et nummisliquet. Quorum exemplô Caius Caesar sibi statuam Hierosolymis, sub nomine Iovis Epitphanis, i. e. Praesentis seu Apparentis, poni iussit etc. Sic ergo Adventus Augusti velut Dei, in nummis celebratus. Vide infra Divinitas, alibique passim. Coccasio Gentilibus, ex θεοπτιᾳ Israelitarum, Iacobi praecipue, Gen. c. 32. v. 30. Mosis, Exod. c. 33. v. 11. ac Prophetarun, qui hinc Videntes dicti, 1 Sam. c. 9. v. 9. Vide Ioh. Marshamum Can. Chron. Sec. IV.

II.

ADVENTUS

Consul. Romanus. Euseb. Item nomen viri, cui olim suum Polyhistora Solinus dedicavit, uti ex pr aefatione eius patet: qui quis fuerit, ignoratur. Sane Romanum hoc nomen, cuius et apud Herodianum l. 4. c. 12. mentio, qui tamen Αὔδεντον vocat, Graecorum more. Quemadmodum Advena, in Basilicis et Bsilicorum Glossis Αὔδενα. est. Vide Salmas. ad Solin. p. 3.

III.

ADVENTUS

sacrum tempus quod Natale Domini praecedit, constans 4. septimanis, im Ecclesia Romana licet non idem semper fuerit hebdomadum et Dominicarum numerus: nam in Missis ambrosianis de Adventu Domini sunt sex Dominicae et prima subsequitur festum S. Martint etc. Meminit eius Rupertus de Divin. off. l. 3. c. 1. Tempus, quod Dominicae Nativitatis memoriam antecedit, ideo Adventus nuncupatur, quia totus eius Ecclesiasticus Ordo iuxta contemplationem Adventus Domini dispositus est. Advenire autem recte Dominus dicitur. qui ubique est invisibili praeseutiâ Maiestatis, dum assumptî quod visibiele est nostrum, usibus carnis visibilem se ostendit etc. apud. Car. du Fresne Glossar. Seundum Dominic. Macrum incipit tempus hoc a S. Andrcae festo, apud Latinos; a die 14. Nov. ero apud Graecos, quod etiam antiquitus in Ecclesia Romana observatum ait, unde S. Martini quadragesima fuerit dictum. Idem addit, in Concilio Matisconensi, per hoc tempus feriâ 2. 4. et 6. ieiunium fuisle institutum, huncque morem in Gallia primum introductum a Ruperto Episcopo Turonensi ex Hist. eius l. 10. c. 31. dein quottidie a quibusdam ieiunari coepisse, privatô consiliô, ex Odoric. Rin. in Annal. Eccles. donec circa A. C. 1270. Urbanus V. Pontificatûs fui initiô omnibus Clericis in Curia sua versantibus quottidiani huius ieiunii necessitatem imposuerit. Reliqua, quae de Adventu addit, sic habent: Hoc temporis spatium aliquâ-maestitiâ, ob memoriam socundi Adventus ----- veneratur, proinde in Missa non dicitur, Gloria in excelsis Deo: nec te Deum in matutino -- -- Diaconus et Subdiaconus planetis plicatis parantur ---- At propter memoriam ---- Adventus ---- Incarnationis ---- non relinquitur Alleluia, quae laetitia Dominicâ praecipue tertiâ eiusdem ostenditur, permittendo nempe Diacono Subdiaconoque tunicellis indui et Cardinalibus a violaceis coloribus feriari et rosaceis vestivi; imo antiquitus in hac Dominica ipsemet pontisex sollenniter celebrare. Item Dominica vacans dicebatur quarta Adventus ---- quia tunc Pontifex relictis aliis occupationibus, solum largiendis eleemosynis incumbebat ---- Propter hanc sixam vacationem, si vigilia Nativitatis in hac Dominica occurrerit, nona lectio non legitur de

homilia Dominicae, neque Euangelium eiusdem dicitur in fine missae ---- quia in praecedenti Sabbato iam diceta fuêre. Quare in Adventu consuetae commemor ationes ationes on dicuntur ---- in Hispania cooperiuntur imagines etc. Vide eum in Hierolexico; In eadem Ecclesia. Adventio dicitur translatio reliquiarum Sancti alicuius apud Adonem Viem. At Iucundus Adventus, est tributum Domino exsolvi solitum, cum primum ad aliquam dignitatem pervenit, ut cum ad Regnum Reges evehuntur. Computus Thesaurariorum Franc. A. C. 1316. Pro dono facto Regi ratione iucundi adventus sui et exercitus flandriae 500, libr. Turonens. apud Eundem, qui hanc in rem laudat Cognatum Histor. Tornac. l. 4. c. 15. Concilium Lateranense IV. can. 57. et Chopinum de Sacr. Politia l. 1 tit 8. § 13. additque ab Episcopis etiam exactas eiusmodi praestationes in eorum iucundo Adventu, legi in Gestis Abbatum S. Germani Autissiodor. c. 18. in Constitut. Siculis l. 3. tit. 18. et apud Hubertum in Probat. Histor. Ecclesiae S. Aniani p. 62. Vide quodue infrâ Introitus.